Hallo ik ben Marleen en ik ben bakverslaafd
Deze keer een ander soort bekentenis. Een bekentenis die heel persoonlijk is. Ik vind het eigenlijk wel spannend om te delen, maar ik wil het wel heel graag. Volgende week zal ik al mijn bakavonturen weer delen.
Lang, lang geleden
Er leefde in een land (hier heel dichtbij) een meisje dat een echt lekkerbek was. Bourgondiër, levensgenieter, smulpaap met als motto ik eet niet om te leven, maar ik leef om te eten. En dat meisje dat was ik. Ik was altijd een stevige meid. Als kind al, maar als tiener werd het erger. Slecht eetpatroon in combinatie met aanleg en een neiging tot emotie eten. Tja dan weet je het wel of misschien niet. Maar goed het is een cirkeltje waar je in zit en waar je eigenlijk heel moeilijk uitkomt. Ik probeerde nog wel eens met mijn vader mee te doen als hij aan het diëten was. Maar weet je hoeveel je vraagt van een kind om alleen maar water te mogen drinken als je bij de McDonalds zit. Dat werkte dus nooit (bovendien was die soep die we dan moesten eten zo ongelofelijk vies). Gelukkig was ik wel veel in beweging met paardrijden en op en neer fietsen naar de paarden en naar vriendinnen. Echt lekker in mijn vel heb ik nooit gezeten. Ik vergeleek mezelf met vriendinnen, die bijna allemaal slank waren. Dat frustreerde enorm. Het ene moment voelde ik me beter dan het andere moment, maar genieten en leuke dingen doen dat deed ik wel.
De verandering
Jarenlang stond mijn gewicht redelijk stabiel op 84 kilo. Met mijn 1.73 m een te hoog gewicht. Ik stond eigenlijk ook nooit meer op de weegschaal en wilde me er ook niet echt mee bezig houden. Dat leidde altijd tot een heleboel frustratie. Ik kon meelf niet accepteren zoals ik Soms ging dat best goed, maar meestal niet.
In 2002 heb ik Tycho leren kennen en hij accepteerde me zoals ik was. Dat was heel fijn en dat zorgde voor rust bij mij. We gingen langzaam aan een stabieler leventje in met een appartement en een baan. Leuke dingen doen met z'n tweeën en natuurlijk lekker eten en drinken. Ik rookte op dat moment nog, maar op een gegeven moment was ik die verslaving zo zat. Ik heb (niet op 1 januari) toegewerkt naar het moment dat ik zou gaan stoppen en heel bewust mijn laatste sigaret gerookt. En toen was het klaar, ik rookte niet meer. Ik was daar zo blij mee. Alleen dat stoppen had een groot nadeel en dat is dat de kilo's er aan vlogen. Vooral ook omdat ik elke dag een paar glazen wijn dronk en daar wat lekkers bij knabbelde. En toen brak de dag aan dat ik over de 90 kilo woog en dat ik in de spiegel keek en mezelf niet meer herkende. Ik vond mezelf zo lelijk en dik. Ik was niet gelukkig.
JULI 2003/JUNI 2004 |
Ergens op dat moment kwam een oerkracht in me naar boven die ik ook had toen ik ging stoppen met roken. Ik kreeg hierdoor een discipline die me heeft geholpen mijn hele eetpatroon aan te passen. Het volgen van een dieet zoals dieet bedoeld is in het Latijn diaetea ('manier van leven') en het Grieks diaita ('leefregels'). Veranderen in je manier van leven. Bewust eten en voldoende bewegen. Het aanpassen van mijn eetpatroon deed ik gebaseerd op mijn gezonde verstand. Of eigenlijk heel simpel, minder eten zodat ik minder calorieën binnen zou krijgen. Die discipline en die kracht hielpen me op zoveel momenten. Op feestjes, tijdens gezellige avondjes, in de supermarkt tijdens het boodschappen doen. Want een keer de verleiding weerstaan in de supermarkt is makkelijker dan elke keer de verleiding weerstaan als je de kast open trekt.
De eerste aanpassingen waren
makkelijk, want simpelweg de vier glazen wijn die ik op een dag dronk laten
staan scheelde al een flinke slok op een borrel. Ook al die lekkere hapjes en
snacks laten staan was al een goed begin. De kilo’s vlogen eraf ook doordat ik
elke dag minimaal een uur sportte.
Ik raakte helemaal verslaafd aan
Billy Blanks met zijn Tae Bo en Billy’s Bootcamp. Ook stond er nu standaard een
cross trainer in de kamer. Ik was zo fanatiek met dat ding dat ik ‘m heb gebroken (oeps). Elk moment dat ik over had spendeerde ik aan sporten en
bewegen. Ik was ook heel druk met het
tellen van calorieën via de Calorieenchecker. Veel fruit en groente eten en
heel veel water drinken. En op zoek naar allemaal gezonde recepten. Het lukte
me ook heel goed om mezelf af te leiden. Ik werkte toen nog bij de Hera
Vrouwenopvang alleen de ochtenden. Alle tijd om ’s middags te sporten en gezond
te koken. Net na de zomer startte ik deeltijd de PABO en ging ik 20 uur werken
bij de HAN bij de opleiding Pedagogiek. Ik kreeg het dus een stuk drukker.
Waardoor het nog wel eens moeilijk was om te sporten. Toch hield ik het nog
goed vol. Langzaam aan werden al mijn kleren wijder en werd ik steeds blijer van het staan op de weegschaal. Net voor de kerst besloot ik nieuwe kleren te gaan kopen. Ik was toen 16 kilo afgevallen. Van maat 44/46 naar maat 40. Geweldig resultaat!
Aan de ene kant wilde ik toen nog wel meer afvallen, maar mijn lichaam bleef hangen. Het was genoeg. Ik moest het loslaten en dat was niet altijd makkelijk. Een paar ups en downs later had ik een redelijke balans gevonden. Mijn lichaam kreeg nog een paar keer een flinke opdonder namelijk drie zwangerschappen. Tot drie keer toe kwam ik behoorlijk wat kilo's aan. Maar elke keer kwam ik weer vrij snel terug bij mijn oude gewicht. De basis die ik in mijn levensstijl en eetpatroon gelegd had, was erg sterk.
DECEMBER 2004 |
De sportschool
Na het krijgen van Bastiaan vond ik het lastig om thuis te gaan sporten. Ik had ergens de behoefte om dat buitenshuis te gaan doen. Toen Bastiaan een paar maanden oud was kwam er iemand aan de deur om me een gratis proefweek aan te smeren bij sportschool SHK. In februari 2008 in de carnavalsvakantie ben ik maar eens een kijkje gaan nemen. En ik ben niet meer weggegaan. Twee keer in de week lekker knallen met Bodystep en Bodycombat. Bodycombat sloot mooi aan bij mijn voorliefde voor Tae Bo, maar helaas heb ik tijdens deze les een keer lelijk mijn knie verdraait. Niet meer combatten helaas. Na het krijgen van Eveline weer redelijk snel het sporten opgepakt, alleen toen weer mijn knie geblesseerd. Een heel lullige beweging tijdens een BBBB les. Dikke knie en flink veel pijn. Toch maar eens naar de huisarts ermee. Een gekneusde zij menicus was de diagnose. Een paar keer naar de fysiotherapeut, die me vooral aanraadde om te blijven sporten en mijn spieren sterker te maken. Fijn om te horen.
Na het krijgen van Daniel vond ik het wel steeds lastiger om te gaan sporten. Ik was soms de hele dag aan het strijden of ik wel of niet zou gaan. Dat was af en toe zo vermoeiend. Tot ik op een dag tijdens een van (vele) therapiesessies tot het inzicht kwam dat ik het mezelf alleen maar heel erg moeilijk maakte. Ik liet het los en bedacht ik zie wel of het lukt of niet. En hé dat werkte gek genoeg. Wat kan je het jezelf toch onnodig moeilijk maken.
Tijdens een van de Bodystep/ bbbb lessen was de docent die dag van de trap afgevallen. Ze had veel pijn en kon zelf niet op het podium staan. Ze zou ons er doorheen praten, maar had wel het verzoek of iemand op het podium wilde komen staan ter ondersteuning. Ik dacht ach waarom niet. Rete spannend zeg! Volgens mij heb ik die avond heel wat extra liters gezweet. Ik vond het wel heel erg leuk. Sinds dat moment was er iets aangewakkerd bij mij. Zou ik sportles kunnen geven? Jarenlang getwijfeld en her en der wat informatie ingewonnen. Maar ik durfde de stap niet te wagen. Ik was ook nog druk met werken en de kinderen enzo. Ik voelde dat er nog geen ruimte was. Een van de Bodystep/ bbbb docenten zag ik heel vaak tijdens de zwemles van Bastiaan en Eveline en haar kinderen. We hebben het vaak gehad over lesgeven (naast het geklaag over de warmte en de uitwisseling van wat de kinderen allemaal uitspookten). Door haar werd ik nog meer geprikkeld om het te gaan doen. Nog steeds durfde ik de stap niet te zetten. Tot het moment dat ik helemaal gestopt was met het werken in het onderwijs en de overstap maakte om gastouder te worden. Op dat moment was er ruimte en het allerlaatste zetje kreeg ik van een andere Bodystep docent. Ze zei: "Waarom ga je geen lesgeven? Je bent hier toch al zo vaak." Het moment was daar, ik wilde gaan lesgeven. Na wat heen en weer gemail naar de eigenaresse van de sportschool met de waarschuwing dat het heel zwaar zou gaan worden, startte ik de week erna de interne opleiding. En zwaar was het wel, vooral omdat je veel, heel veel tijd moest investeren in oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
Maart 2016 was het eindelijk zo ver. Ik mocht voor de allereerste keer lesgeven een Bodystep/ bbbb les. Super spannend en heel erg leuk. Wat een kick gaf dat zeg. Dat wilde ik zeker vaker doen. En dat gebeurde ook. Steeds vaker mocht ik gaan invallen. Step/ BBBB en later ook hele BBBB lessen. Tijdens de open dag in augustus was het aan mij de eer om tijdens de open dag de Bodystep te geven. Op dit moment geef ik twee uur BBBB les en val ik zo vaak mogelijk in voor collega's. En wie weet wat er in de toekomst nog allemaal gaat komen ;-).
Al dat sporten heeft er toe geleid dat ik na de zomer nog een aantal kilo's kwijt ben geraakt. Mijn lichaam is in topvorm, maar daarbij moet ik ook opletten dat ik geen blessures op loop. Balans is belangrijk! Soms kijk ik nu in de spiegel en denk ik ben ik dat. Oh ja dat ben ik. Ik mag best trots zijn op mezelf!
Na het krijgen van Daniel vond ik het wel steeds lastiger om te gaan sporten. Ik was soms de hele dag aan het strijden of ik wel of niet zou gaan. Dat was af en toe zo vermoeiend. Tot ik op een dag tijdens een van (vele) therapiesessies tot het inzicht kwam dat ik het mezelf alleen maar heel erg moeilijk maakte. Ik liet het los en bedacht ik zie wel of het lukt of niet. En hé dat werkte gek genoeg. Wat kan je het jezelf toch onnodig moeilijk maken.
Tijdens een van de Bodystep/ bbbb lessen was de docent die dag van de trap afgevallen. Ze had veel pijn en kon zelf niet op het podium staan. Ze zou ons er doorheen praten, maar had wel het verzoek of iemand op het podium wilde komen staan ter ondersteuning. Ik dacht ach waarom niet. Rete spannend zeg! Volgens mij heb ik die avond heel wat extra liters gezweet. Ik vond het wel heel erg leuk. Sinds dat moment was er iets aangewakkerd bij mij. Zou ik sportles kunnen geven? Jarenlang getwijfeld en her en der wat informatie ingewonnen. Maar ik durfde de stap niet te wagen. Ik was ook nog druk met werken en de kinderen enzo. Ik voelde dat er nog geen ruimte was. Een van de Bodystep/ bbbb docenten zag ik heel vaak tijdens de zwemles van Bastiaan en Eveline en haar kinderen. We hebben het vaak gehad over lesgeven (naast het geklaag over de warmte en de uitwisseling van wat de kinderen allemaal uitspookten). Door haar werd ik nog meer geprikkeld om het te gaan doen. Nog steeds durfde ik de stap niet te zetten. Tot het moment dat ik helemaal gestopt was met het werken in het onderwijs en de overstap maakte om gastouder te worden. Op dat moment was er ruimte en het allerlaatste zetje kreeg ik van een andere Bodystep docent. Ze zei: "Waarom ga je geen lesgeven? Je bent hier toch al zo vaak." Het moment was daar, ik wilde gaan lesgeven. Na wat heen en weer gemail naar de eigenaresse van de sportschool met de waarschuwing dat het heel zwaar zou gaan worden, startte ik de week erna de interne opleiding. En zwaar was het wel, vooral omdat je veel, heel veel tijd moest investeren in oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
Maart 2016 was het eindelijk zo ver. Ik mocht voor de allereerste keer lesgeven een Bodystep/ bbbb les. Super spannend en heel erg leuk. Wat een kick gaf dat zeg. Dat wilde ik zeker vaker doen. En dat gebeurde ook. Steeds vaker mocht ik gaan invallen. Step/ BBBB en later ook hele BBBB lessen. Tijdens de open dag in augustus was het aan mij de eer om tijdens de open dag de Bodystep te geven. Op dit moment geef ik twee uur BBBB les en val ik zo vaak mogelijk in voor collega's. En wie weet wat er in de toekomst nog allemaal gaat komen ;-).
Al dat sporten heeft er toe geleid dat ik na de zomer nog een aantal kilo's kwijt ben geraakt. Mijn lichaam is in topvorm, maar daarbij moet ik ook opletten dat ik geen blessures op loop. Balans is belangrijk! Soms kijk ik nu in de spiegel en denk ik ben ik dat. Oh ja dat ben ik. Ik mag best trots zijn op mezelf!
2016/ 2017 Ben ik dat? Ja dat ben ik |
Wow, wat een mooi verhaal. X
BeantwoordenVerwijderen