Doorgaan naar hoofdcontent

Bekentenis 18: I love Zweden

Hallo ik ben Marleen en ik ben verslaafd aan Zweden

He potverdrie, ik beloofde in mijn vorige blog dat ik die week erna iets zou bloggen over onze reis door Zweden. Niet gelukt, het is wat later geworden (beetje maar). We waren druk met vakantie houden en met een vloer leggen. En weet je wat het is, als er geklust wordt in huis dan raak ik altijd een beetje van de leg. Veel van de spullen zijn dan van z'n vaste plek, ik had (of heb nog steeds) een tent in mijn achtertuin en manlief was een paar dagen extra thuis. Op dit soort dagen merk ik dat ik weinig extra ruimte in mijn hoofd heb. Ik sta dan op een overlevingsstand. Naarmate ik ouder word kan ik er wel beter tegen, of misschien komt het ook wel omdat ik nu beter in mijn vel zit dan een paar jaar geleden. Maar goed, ik ben heel blij dat we het gedaan hebben. Mijn vloer is erg mooi en de vloerverwarming is heerlijk. Laat de winter maar komen ;-)!!

Onze vakantie in Zweden 

Het lijkt al weer zo lang geleden. Drie weken Zweden...wat was het fijn en wat voelde het goed. Bastiaan omschreef het heel goed nadat we er ongeveer een week waren: "Mam, het voelt alsof we hier al heel lang zijn." Het voelde zo vertrouwd en bekend, alsof we er altijd al komen. Ik kon me er niet heel veel van voorstellen hoe de vakantie zou gaan zijn en dat leverde in de week voordat we vertrokken een beetje stress op. Wat moet mee, wat niet, past het allemaal enzovoorts. Tycho besloot de dag voor vertrek vrij te nemen zodat we alles samen konden gaan klaar zetten. Dat was wel heel fijn. En alles paste met gemak. Van alles kunnen doen nog de dag voor vertrek. Ik ga met een goed gevoel naar bed die avond en val ook makkelijk in slaap (meestal lukt dat niet zo vlak voor de vakantie). 
Klaar voor vertrek! In vergelijking met voorgaande jaren zijn we heel licht bepakt, geen fietsen, geen boot. Om 6 uur 's ochtends gaan we rijden, twee uur eerder zijn mijn nicht en haar gezin al vertrokken (pfffff vroeg hoor) en twee uur later vertrekken mijn ouders en tante. We houden elkaar tijdens de reis op de hoogte van waar we zijn. De kinderen doen het eigenlijk heel goed in de auto. We stoppen wel regelmatig, maar dankzij de dvd schermpjes die we geleend hadden, was het goed te doen voor ze. Gelukkig hadden we ergens op zolder ook nog wat dvd's liggen ;-). 
Halverwege Duitsland krijg ik de schrik van mijn leven. Ik realiseer me ineens dat ik mijn paspoort vergeten ben. Tycho had de avond van te voren nog gevraagd of ik de ID kaarten van de kinderen bij me heb. "Ja die zitten in mijn portemonnee zeg ik. Oh maar ik moet nog even mijn eigen paspoort pakken." Op dat moment ben ik ergens mee bezig en denk ik dat doe ik zo. Resultaat: geen paspoort! Whaaaaaa, inwendig vette paniek. Alle horror scenario's komen voorbij. Van terug moeten rijden, naar achter moeten blijven tot een dikke boete. Maar ja ik kan er op dat moment helemaal niks aan doen. Het zij zo. Ik denk er niet al te veel meer aan tot we in de buurt van de pont naar Denemarken komen. Maar daar wordt niks gevraagd. Prima we gaan de boot op. En wat een mazzel mijn ouders en tante hebben deze boot ook net gehaald. Drie kwartier later komen we in Denemarken aan. Kans op controle....weer honderden visjes in mijn buik die heen een weer zwemmen. Maar wij mogen gewoon doorrijden. Pfffff nu nog Zweden in zien te komen. We rijden over de brug en naderen langzaam de douane. Whaaaa ik word gek, maar ik blijf gewoon cool. En we hebben weer mazzel. We mogen gewoon doorrijden. 
We zijn in Malmo aangekomen en we staan op daar op een echte doorreis camping. Veel mensen die deze camping gebruiken als eerste stop. Of ze gaan vanuit deze camping Malmo ontdekken. Het is in Zweden heel normaal dat mensen maar een paar dagen op een camping blijven. NA drie weken Zweden snap ik dat wel. Het is een heel groot land, waardoor je heel veel afstanden moet rijden als je wat wilt zien en dat wil je! Het is er heel erg mooi. 
Op de eerste camping zetten we snel de vouwwagen op. We hebben eigenlijk nog nooit voor een nacht de vouwwagen op gezet. Best een beetje spannend.
We gaan ook lekker eten. De catering is georganiseerd door Fransen BV. Mijn nicht en ik kunnen dat prima zelf, maar mijn moeder kan het niet laten. Ze wil zorgen voor de mensen om zich heen (mmmm dat ken ik ergens van). 
Na het eten gaan we even de omgeving verkennen. Een kijkje nemen naar de brug waar we net over heen zijn gereden. Wauw, wat mooi! 
Deze nacht slaap ik slecht, beetje spanning, maar ook stopte er om het kwartier een bus achter onze vouwwagen. En dat ging niet geruisloos. Een bus had moeite om te starten en dat maakt flink herrie. Na twaalf uur stopte de bus wel met rijden gelukkig. Alleen kwamen er een stel luidruchtige mensen aan met de auto. 
De volgende dag pakken we snel alles in en gaan verder naar de eerste echte camping. Camping Alevi in Stollet. We moeten 622 km rijden en verwachten er 9 uur over te doen. We kunnen niet hard met de vouwwagen en in Zweden mag je en kun je ook niet heel hard rijden. Bastiaan zit die dag bij mijn ouders en tante in de auto. Het weer onderweg is wel grimmig met af en toe een hele harde bui. Maar wat mooi! We genieten heel erg van de omgeving. 
Ik probeer vanuit de auto wat foto's te maken van de omgeving en dingen die we zien. Niet de mooiste foto's, maar wel mooie herinneringen. Zo kan ik ook het thuisfront op de hoogte houden van waar we zijn. 
Onderweg op een prachtige parkeerplaats lekker gepicknickt, zwaard gevochten en gespeeld. 
Langzaam maar zeker konen we dichterbij de eerste camping. De regen wordt niet echt minder. Oh nee he, de vouwwagen opzetten in de regen is niet fijn. Sigrid en Dennis en mijn ouders zijn al wat eerder op de camping. Bij aankomst kunnen we dan gelukkig wel schuilen. Maar ja echt rustig zitten kan ik niet, want ik wil de boel op gaan zetten. Zorgen dat we klaar zijn voor de nacht.  
De regen wordt minder  en zodra het kan, beginnen we met het opzetten van de voortent. Gelukkig gaat dit met een beetje hulp lekker snel. We hebben we de boel zo staan. Doordat we minder spullen mee hebben, gaat ook dit sneller.
De Alevi camping is een heerlijke kleine camping gerund door een Nederlands echtpaar. Het is er best druk als we aankomen. Langs de camping loopt een rivier, de KlarƤlven. Een geweldige plek om te vissen en te zwemmen (wel heel koud). Daniel ligt op de eerste dag al twee of drie keer half in het water. Ik heb hem vriendelijk verzocht om dat niet meer te doen, want we hebben geen wasmachine bij de hand. Dat snapte hij gelukkig wel. 
Op deze camping hebben ze een animatie team voor de kinderen met geweldige dingen als droppings, knutsel momenten, game time enzovoorts. Ook kan je vanaf de camping  mooie wandelingen maken. Samen met Daniel hebben Tycho en ik een stuk van 3,5 km gewandeld. Super leuk dat je dan een klein watervalletje tegenkomt.
Verder hebben we heerlijke maaltijden genuttigd samen de rest van de camping (haha nou ja bijna dan). Een heel aantal mensen die daar stonden waren vrienden van Sigrid en Dennis. Super gezellig!
En 's avonds was niks zo lekker als bij het kampvuur zitten. En nee het viel reuze mee met de muggen. Het is vrij droog geweest in Zweden in de lente en de zomer en dat vinden muggen niet fijn. Nou wij wel! (het lijkt op de foto dat ze het allemaal niet leuk vinden, maar dat is opperste concentratie;-))
De dagen wisselden een beetje af met een dagje op de camping en een dagje wat doen. De dagen op de camping gingen we vooral lekker zwemmen (na ja de kids), vissen, hout bewerken en echte camping spelletjes spelen zoals Kubb en badminton. 
We hebben ook een hele mooie wandeling gemaakt. Vanaf de waterval  Bratfallet lopen er meerdere wandel routes. Een van 6,8 km en nog twee kortere. De senioren groep wilde graag een korte wandeling maken, maar de junioren wilden graag een stevig stukje wandelen. De kinderen onder de 10 jaar hadden de keuze: met de senioren of de junioren mee. Ze wilden allemaal met de junioren mee (zelfs Daniel). Het was een hele mooie wandeling! Ergens hadden we een verkeerde afslag genomen waardoor we een beetje aan het spookwandelen waren. En we hebben de wandeling niet helemaal afgemaakt bleek later. 
Een echte aanrader als je in Zweden bent, is om de kopermijnen van Falun te bezoeken. Heel indrukwekkend om rond te lopen in een eeuwenoude mijn. Je voelt de geschiedenis als je daar loopt. Bastiaan vond het behoorlijk eng. In de gebouwen en het museum kan je wat meer leren over het ontstaan van de mijn, het leven van toen en de mensen.
Die wandeling die we niet helemaal afgemaakt hebben,hebben we uiteindelijk nog afgemaakt. Niet met de hele groep, maar met ons gezinnetje. Dit was ook een mooie wandeling, alleen niet zo mooi als de andere. Minder klimmen en klauteren. Wel heel veel blauwe besjes. Mmmmm lekker snoepen onderweg. 
Tijdens de wandeling vanaf de camping langs het watervalletje kom je langs een spookhuis. De nieuwsgierige mensen onder ons wilden graag een kijkje nemen. En dat was een aparte gewaarwording. Een huis, nog helemaal gemeubileerd en met alle spullen nog op z'n plek. Alsof de mensen weg zijn gegaan en nooit meer zijn terug gekomen. Zelfs boeken en familie foto's lagen er nog. 
We zijn ook een keer gaan kijken naar de fabriek waar de Dala paardjes gemaakt worden. Het Dalapaard is een uit hout vervaardigd paardje dat als symbool geldt van Dalarna of tegenwoordig bij uitbreiding ook van heel Zweden. Het komt voort uit de lange tijden dat de houthakkers in de blokhutten zaten. Lange avonden, kou en veel hout. De houthakkers gingen beelden maken van het hout. Het paard is een dier erg belangrijk in de houtkap.
Het klonk alsof we naar een hele grote fabriek zouden gaan, maar dat viel een beetje tegen. Wel heel leuk om even een keer te kijken. Ze maken die paardjes grotendeels met de hand. 
De laatste dag dat we nog op Alevi zijn is de verjaardag van Eveline. Dat heb je als je in augustus jarig bent, dan is de kans groot dat je op de camping jarig bent. Eveline vindt dat eigenlijk alleen maar leuk. Thuis vieren we het altijd nog een keer. 
Deze dag vertrekken mijn ouders en tante ook weer naar huis. Hun weekje zit er op. We zwaaien ze in stijl uit, zoals zij ook af en toe bij ons deden. 
De volgende daag vertrekken wij naar camping Hedesunda. Weer een stukje rijden, maar goed te doen. Maar daar vertel ik je de volgende keer meer over.

Tot de volgende bekentenis!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Bekentenis 7: ja en ik ben ook sportverslaafd

Hallo ik ben Marleen en ik ben naast bakverslaafd ook sportverslaafd Tja het is echt geen combinatie, dat heb ik al wel eens eerder gezegd. Bakverslaafd en sportverslaafd. Ach aan de andere kant geeft me het vele sporten ook wel weer de mogelijkheid om lekkere dingen te eten. En om heel eerlijk te zijn zo veel hele slechte dingen eet ik nou ook weer niet. Ik neem jullie mee in mijn week en dan niet net als voorgaande keren alleen maar eten, maar ook mijn sportmomenten.  Maandag 1 mei Vroeg op moeten staan, omdat mijn oppaskindjes al om 6.30 uur kwamen. Ergens ook wel lekker, want heb je een lekkere lange dag. Kan je van alles doen. Niet dat er iets van komt met al die kinderen in huis. Het was ook een hele druilerige dag. De kinderen kwamen niet veel verder dan op de bank hangen en elkaar lastig vallen. Momenteel hun favoriete hobby: boven op elkaar duiken, beetje stoeien, kietelen enzo totdat er iemand begint te huilen. En ja ik sta daar ook als een betuttelende moeder bij

Bekentenis

Hallo, ik ben Marleen en ik ben bakverslaafd Ik ben een doodnormale vrouw van 36 jaar. Ik ben getrouwd, moeder van drie kinderen, gastouder en sportdocent. Ik kan niet stoppen met bakken. Het liefst bak ik elke dag. Niet goed voor de lijn en de portemonnee. Maar goed het is nu eenmaal zo en ik moet er mee leren leven. Daarom dacht ik waarom dan niet andere mensen mee laten genieten. Samen is alles leuker vandaar mijn blog. Ik wil graag mijn bak- en kook avonturen met jullie delen. Wellicht kan ik jullie inspireren om ook lekker te gaan koken. Sinds ongeveer een jaar heb ik me voorgenomen om zo min mogelijk uit pakjes te koken en te bakken zodat ik beter weet wat er allemaal in mijn eten zit. Puurder koken noem je het zo? Ik weet het niet en wil mezelf ook geen gezondheidsfreak noemen (behalve het sporten dan). Maar mijn motto is wel "Wees lief voor jezelf". Lekker en gezond eten en voldoende bewegen zijn daarbij heel belangrijk. En af en toe mag je jezelf ook wel even le

Bekentenis 8: warme broodjes

Hallo ik ben Marleen en ik ben bakverslaafd De reactie die ik de laatste tijd vaak krijg van mensen, naar aanleiding van mijn blog, is: waar haal je de tijd vandaan? Tja ik deel mijn dagen efficiĆ«nt in en zit niet vaak stil, maar ik begin nu ook wel een tekort aan tijd te krijgen. Ik wil zo veel doen, maar lang niet alles lukt. Dus prioriteiten stellen. Nu was ik deze week druk met de taarten van Saar en heb ik ongeveer 40 uur gewerkt. Het poetsen in huis is een beetje stil komen te liggen, dus heb ik me voor genomen om aankomende week weer even iets meer te poetsen (heb ik niet altijd zin in).  Ik had deze week wel een uitdaging. Een vlinder taart maken en dan het liefst zonder marsepein. Nu was dat onmogelijk maar met zo min mogelijk marsepein en fondant. Dit was mijn voorbeeld. En er was nog een grote uitdaging namelijk de vlinders op de ijzerdraadjes. Leuk! Een uitdaging! Maandag 8 mei Ik ben dol op bananenbrood (of bananencake) en probeer veel verschillende recepten